Bahasa Tamil Brahmana: Contoh Penggunaan "Ada" dalam Ayat

Om Svastiastu

Kata kerja "iru" yang selalu diperguna untuk kata "ialah" atau "adalah" dipakai jua untuk ada. Perbedaan itu cuma didapati menerusi sintaksis ayat atau susun atur ayat itu sahaja:

அவந் ஒறு கொழன்டே

Avan woru kozhandhei.

Dia itu seorang anak.

அவணுகு ஒறு கொழன்டே இறுகு

Avanuku woru kozhandei yiruku.

Dia ada seorang anak.

நாந் பஹ்ந காரந்

Nān pahna kāran.

Aku orang kaya.

ஏங்கிடெ பஹ்நம் இறுகு

Yengite pahnam yiruku.

Aku mempunyai wang.

ரகுலுகு கழுதை காது

Raghuluku kazhudei kādhu.

Rahul punya telinga kaldai.

ஏங்க தாதாகு ரொம்ப வயச் ஆசு

Yenga thāthāku romba vayas āchu.

Aku punya datuk itu sangat tua usianya.

கொழன்டே கி பதுவயசு

Kozhandei ki pathu vayasu.

Anak punya usia ada 10 tahun.

யேங்கிது ஒறு புஷ்தகம் இறுகு

Yengite woru pusthakam yiruku.

Aku mempunyai sebuah pustaka.

ஏநக்கொறு தம்பி இறுகன்

Yenakkoru thambi yirukān.

Aku mempunyai seorang adik kecil.

Cuba perhatikan betul-betul contoh ayat yang diberikan kemudian semak semula segala rujukan yang ada di bahagian tatabahasa. Gunakan segala bahan yang ada buat menambah kemahiran bahasa Tamil anda.

Asai Mukam - Maha Kawi Bharatiyar

 

Lagu ini telah aku letakkan dalam beberapa masukan yang lepas. Tetapi versi ini adalah versi yang lebih tradisional sementara yang lepas itu adalah versi fusion. Lagu ini dari cawangan Brahmana aliran Vaishnava mengenai Kannan atau Seri Begawan Kresna... Penyanyi yang melontarkan suara adalah saudari-saudari Priya manakala bahasanya adalah bahasa Tamil menurut langgam orang Tamil Brahmana. Penulis gita ini adalah Maha Kawi Seri Bharatiyar.

Maksud kerohanian perkataan Kannan yang disampaikan melalui gita bakti ini merujuk kepadanya yang melihat pada mata benda itu dengan mata hatinya. Apabila mata hati melupakan sang Kannan, tujuan kepada hati nurani itu pun menjadi tidak bermakna lagi. Kewujudan jiwa itu tidaklah bermakna apabila jiwatman itu melupakan Kannan yang mewakili Parabrahma. 

Harus tuan dan puan dihormati sedari, kelupaan itu adalah Maya. Dan jiwa pula sering menangisi ingin mengingati rupa Kannan. Kannan (Begawan Kresna) itu merupakan perlambangan kepada kebaktian.  

Aashai Mukam

Lagu ini merupakan nyanyian ditujukan kepada dewa Kannan atau dewa Kresna. Lagu ini merupakan bahagian dari Kannan Paattu dari Bharati. Tajuk lagi ini yang penuhnya adalah ஆசை முகம் மறந்து போச்சே Aashai Mukam Marandu Poochai.

Ilham penterjemahan lagu ini merupakan antara gabungan hakikat dan cereka tentang Bharathi oleh Suchi dalam masukan "Muka Kekasih yang Dilupakan" dengan latarbelakang ingatan sedih yang mungkin didasarkan oleh Bharathi yang berasa sedih kerana langsung tidak dapat menggambarkan wajah ibunya sendiri yang lama sudah meninggalkan dunia...

கண்ணன் பாட்டு - பாரதியார்
கண்ணன்-என் காதலன்

பிரிவாற்றாமை

ஆசை முகமறந்து போச்சே-இதை
ஆரிடம் சொல்வேனடி தோழி?
நேச மறக்கவில்லை நெஞ்சம்-எனில்
நினைவு முகமறக்க லாமோ?

கண்ணில் தெரியுதொரு தோற்றம்-அதில்
கண்ண னழகுமுழு தில்லை;
நண்ணு முகவடிவு காணில்-அந்த
நல்ல மலர்ச்சிரிப்பைக் காணோம்

ஓய்வு மொழிதலுமில்லாமல்-அவன்
உறவை நினைத்திருக்கும் உள்ளம்
வாயு முரைப்பதுண்டு கண்டாய்-அந்த
மாயன் புகழினையெய் போதும்.

கண்ணன் புரிந்துவிட்ட பாவம்-உயிர்க்
கண்ண னுருமறக்க லாச்சு;
பெண்க ளினத்திலிது போல-ஒரு
பேதையை முன்புகண்ட துண்டோ?

தேனை மறந்திருக்கும் வண்டும்-ஒளிச்
சிறப்பை மறந்துவிட்ட பூவும்
வானை மறந்திருக்கும் பயிரும்-இந்த
வைய முழுதுமில்லை தோழி!

கண்ணன் முகமறந்து போனால்-இந்தக்
கண்க ளிருந்துபய னுண்டோ?
வண்ணப் படமுமில்லை கண்டாய்-இனி
வாழும் வழியென்னடி தோழி?

Kerisauan Berpisah

Wajahmu yang tercinta, langsung tiada bayangan dalam ingatanku

Kepada siapakah patut aku menyesali bertangis wahai yang tercinta?

Hati ini tiada melupakan langsung cinta ini

Namun tiada teringat langsung rupamu ini dan mengapa???

Mata melihat kepada rupa yang satu, di mana

Keindahan Sang Kanna tiada tertumpah

Melihat dengan upaya mungkin mencari yang dekat

Mencari senyuman berkembang tiada terdapat

Terseksa tiada rehatnya walau sebentar terjelma

Mengingati hati ini, kerana ikatan

Dan melihat kepada bibir mengucapkan

Pujian pemikat, terus

Dosamu Kanna

Membuat aku melupakan rupamu di dunia ini

Kewanitaan, benarkah mereka itu

melihat engkau dengan pandangan tiada berdosa?

Amrit tidak dihirup oleh sang lebah

Bungaan berkembang tiadalah mengetahui cahaya gemilang

Tumbuhan tidak melihat ke langit

Tiadalah wujud dalam dunia, aduhai!

Wajah Sang Kanna semakin menghilang

Tiadakah mereka mengerti menggunakan mata itu?

Tiadakah gambaran untuk dilihat?

Untuk dipandang sekana hidup? Bagaimana patut ku perbuat?

Penyanyi lagu ini adalah anak gadis dari Amerika Serikat bernama Vidya Vandana, seorang lagi tiada aku ketahui namanya. Pemain bunyian pula bernama Shankar Tucker yang belajar bunyian Hindu di India Selatan. Sebutan mereka menurut kepada sebutan orang Brahmana Tamil dari puak Iyyer.

Paramacharya Menyebabkan Tuan Tanah Terpegun!

Namoshkar!

Maha Swamigal Kanchi: Chandrasekarendra Saraswati (1894-1994)

Aku baru mendapat pos baru dari sahabat orang Brahmin. Makanya aku berkongsi di sini untuk penganut Hindu dharmma dan penganut ajaran Buddha Brahmana di negara-negara Asia Tenggara yang berbahasa Melayu dan wilayah Nusantara (Indonesia) semoga penganut Hindu dharmma dan Buddha dharmma dapat menjalani kehidupan menurut dharmma masing-masing terwujud dengan tidak menganggu perjalanan jagat raya. Kisah ini adalah tentang dosa berat sebelah. Dalam bahasa Tamil dosa disebut sebagai paavam.

Kisah ini ditulis oleh Shri Ramani Anna dalam bahasa Tamil dari Sakti Vikatan isu bertarikh 5 Nov 2006. Tajuk nya ialah Paramcharya Menyebabkan Tuan Tanah Terpegun! Ceritanya begini, pada hari bulan penuh Chitram beberapa tahun yang lalu. Telah diadakan upacara abhishekham secara besar-besaran dengan Mahaanyaasa Rudrajapam di Kuil Shri Mahalingaswami di Thiruvidaimarudur. Orang yang bertanggungjawab dengan 11 orang pinandita veda merupakan seorang tuan tanah dikenali sebagai Narayanaswami Iyyer dari Thiruvarur. Rudrabhishekam bermula pada jam lapan pagi tamat pada jam satu tengah hari.  

Tuan tanah Narayanaswami Iyyer sangat memandang tinggi kepada Kanchi Maha Swamigal. Beliau berkeputusan bahawa Prasadham Rudrabhisekam patutlah dihantar kepada Periyavaa. Beliau makanya membalut prasadham (manisan) tersebut dalam daun pisang dan melipatnya dalam kain sutera yang masih baru. Petang itu juga, beliau menaiki kereta api penumpang Mathurai Madras di Stesen Kereta Api Thiruvidaimarudur. Beliau kemudiannya turun di stesen Chingleput awal pagi keesokannya, lalu menaiki bas dan tiba di Kanchipuram.

Ramai lah orang di Matham pada hari itu. Selepas siap mandi dan segala upacara-upacara Brahmana kerana Narayanaswami pun seorang jati Brahmana juga maka dia pun menunggu Periyavaa untuk darshan. Pada kira-kira jam 12 tengah hari, Maha Swamigal tiba dan duduk. Selepas upacara Chandramoliswara puja selesai, ramai orang berpusu-pusu untuk bertemu dengan Swamigal. Tuan tanah pun gagal hendak mendekati Swamigal. Beliau menunjukkan balutan prasadham nya kepada orang ramai dan meminta orang ramai memberi nya jalan. Kata beliau: "Aku ada membawa prasadham Rudrabhisekam Mahalingaswami dari Thiruvidaimarudur untuk tuan Swamigal, tolonglah beri jalan kepada aku untuk serahkan kepada nya".     

Orang ramai nampaknya tidak peduli pun kepada Narayanaswami. Seorang pekerja Matham nampak kegelisahan dan rasa sedih di wajah tuan tanah Naranaswamy. Beliau lalu membuat satu laluan antara orang ramai dan membawa encik Iyyer untuk bertemu dengan Periyavaal Swamigal. Apabila melihat sahaja Periyaaval, Narayanaswamy terus bersujud. Maha Swamigal membangunkannya dan mengangkat dagu Narayanaswamy. Beliau mengangkat kening nya kerana berasa pelik kenapa encik Narayanaswami begitu. 

Narayanaswamy terketar-ketar tangannya membuka balutan prasadham katanya: "ini prasadham tuan, sila lah jamahnya". Swamigal bertanya: "Prasadham apa pulak ni?" sambil melihat Narayanaswami. Semasa Narayanaswami mengeluarkan prasadham, dia mengeluarkan daun pisang perlahan-lahan, vibhuti, kumkum, serbuk cendana dengan bilva dalam, dua belahan buah nyiur pecah dan sedikit poovan buah pisang. 

Maha Swamigal bertanya: "Semua prasadham ini dari kshetra mana?". Narayanaswami menenangkan dirinya lalu berkata dengan rendah diri: "Tuan, aku menjalankan upacara Rudrabhisekam untuk Mahalingaswami di Thiruvidaimarudur kelmarin. Upacara tersebut dijalankan secara besar-besaran dengan Mahanyaasa Rudrajapam. Ini lah prasadham dari upacara kelmarin. Aku berasa tuan akan senang hati menerimanya jadi aku segera ke mari membawanya bersama menaiki kereta api, tuan tolong lah terima nya dan berkati aku".  

Swamigal melihat daun pisang tersebut dengan tajam beberapa lamanya lantas berkata: "Narayanaswami! Kamu ini seorang tuan tanah tersebesar. Makanya kamu lepas kamu menjalankan Rudrabhisekam untuk Swami, kamu beratur bersama beberapa orang ini bersama belanja mereka?" Narayanaswami menjawab: "Tidak tuan! Aku menjalankan nya sendiri dari belanja aku sendiri" sambil menekan sedikit pada perkataan aku sendiri. Swamigal tersenyum sambil berkata: "Jadi kamu menjalani nya untuk lokakshema di Madhyaarjuna Kshetram".

Narayanaswami membalas dengan sedikit rasa ragu-ragu: "Tidak tuan! Untuk dua tiga tahun lepas, tidak ada hasil pun di ladang-ladang dalam tanah aku. Setengah ladang itu dah tandus pun. Aku meminta tilikan daripada Muthu Joshar di Thiruvidaimarudur. Beliau menasihati aku supaya menjalankan Rudrabishekam pada malam bulan penuh Chitram untuk Mahalingaswami. Katanya itu akan memberikan aku hasil yang besar. Aku yakin dengan kata-katanya maka aku menjalankan upacara itu, tuan". 

Orang alim Swamigak tidak menyentuk langsung prasadham tersebut. Beliau tidak mau menerimanya. Beliau berkata: "Nampaknya kamu bukan menjalankan upacara ini untuk Atmartam mahu pun untuk lokakshemartam". Beliau menutup mata beliau lalu terus bertapa. Selepas 15 minit, beliau membuka mata semula. Nampak cerah semula wajahnya. Beliau memahami beberapa perkara dalam tapa 15 minit itu. Beliau bersuara: "Baik... Berapa ramai Brahmana Veda yang menghadiri Rudrabhisekam kamu?" 

Narayanaswami berkata: "Aku mengaturkan 11 orang pendita veda, tuan!"

Swamigal bertanya kepada Narayanaswami: "Tahu kah kamu siapa vedigal itu semua dan tempat mana mereka patut berada? Hanya kamu sahaja kah yang membuat segala persiapan itu semua?"

Orang ramai yang menyaksikan hal itu pun berasa terkejut dengan pertanyaan teliti orang alim Swamigal. Mereka tahu juga yang orang alim tidak akan membuat suatu perkara itu tanpa sebarang sebab. Narayanaswami terus mencapai kertas yang terselit di pinggangnya. Katanya: "Biar saya baca nama-nama pendita tersebut untuk tuan. Venkataraama Shastrigal, Seenuvasa Ganapatigal, Rahagopala Shrautigal, Marutthuvakkudi Sanathana Vaadhyar, Sundaa Shastrigal, Subramanya Shastrigal, Thirumangalakkudi Venkittu Vaadhyar..."

Swamigal mencelah dan bertanya lagi: "Semua yang mahir belaka kamu telah aturkan. Baik, periksa sama ada kamu ada nama Theppurumaanallur Venkatasa Ganapatigal dalam senarai kamu?!" Narayanaswami menjawab dengan gembira nya: "Ada, tuan! Beliau ada menghadiri japam tersebut". Semua yang berada di situ pun berasa terkejut dengan soalan-soalan Swamigal tapi mereka diam sahaja mendengar dan melihat kejadian itu penuh perhatian.

Swamigal berkata: "Jadi kamu memang ada pernah bercakap dengan Venkatasa Ganapadigal semasa japam. Bagus lah. Mahaveda Ganagadigal sekarang ni memang dah berumur lanjut. Susah beliau hendak bersuara lantang juga. Pasti susah beliau hendak mengawal nafasnya membaca japam-japam".

Narayanaswami memang menunggu kata-kata ini dari Swamigal. Beliau terus melulu menjawab: "Ya tuan! Tuan kata itu memang betul. Ganapadigal tak membaca Rudram dengan baik. Kadang-kadang beliau duduk bersila sahaja diam dengan mata tertutup. Selalu juga beliau menguap. Makanya bacaan japam pun tak cukup bilangannya. Menyusahkan sahaja lah Ganapatigal itu. Menyesal pula aku memanggil nya untuk japam".

Swamigal berasa marah dan terhina selepas mendengar kata-kata tersebut. Katanya: "Apa kamu kata????!" Jadi kamu boleh berkata sebegitu anya sebab kamu ada wang?! Apa yang kamu tahu tentang Yogyatamasam Venkatasa Ganapadigal dari Thepperumaanallur?! Kamu layak kah untuk dibandingkan dengan duli di tapak kaki vedigal itu? Sanggup kamu berkata begini kepada beliau! Aku sudah paham apa yang terjadi di Mahalingaswami Sannidhi kelmarin! Kamu sudah jawab soalan-soalan aku! Bila kamu lihat Ganapadigal bersila diam sahaja dengan mata tertutup semasa japam kelmarin kamu ada menjerkah nya berkata bahawa beliau hanya menerima duit buta sahaja tanpa membaca japam bukan? Beritahu aku, adakah kamu menjerkah kepadanya atau tidak?!" Narayanaswami pun tertunduk dan orang ramai pun terkejut.

Narayanaswami sujud di kaki Swamigal dengan semua muka lapan anggotanya menyentuh tanah. Swamigal diam sahaja. Narayanaswami bangun sendiri tanpa dibangunkan Swamigal. Dia pun diam sahaja menggigil kemudian berkata: "Aku sudah bersalah, tuan! Benar aku memang berbuat seperti yang tuan katakan terhadap Ganapadigal di Swami Sannidhi. Tolong lah ampun kan aku, tuan".

Swamigal tidak berhenti di situ sahaja. Beliau kata: "Sekejap, kamu bukan buat salah itu sahaja bukan? Kamu beri hormat kamu kepada Brahmana veda dengan wang kamu bukan?! Berapa banyak kamu beri kepada seorang Vedigal?!" Narayanaswami menelan air liurnya ketakutan dan menjawab lemah: "Aku bayar mereka 10 rupee untuk satu kepala pendita, tuan". Swamigal berkata: "Beritahu aku yang sebenarnya, aku tahu apa yang terjadi!" Adakah kamu bayar mereka semua itu sama rata 10 rupee semua?!"

Narayanaswami berdiri diam sahaja. Swamigal masih bercakap: "Dengar nih! Kamu kena beritahu aku apa yang kamu dah lakukan semalam. Mungkin kamu malu nak beritahu bahawa kamu dudukkan semua pendita Brahmana itu dalam satu barisan di Sannidhi dan beri sambhaavanaa (pengeras) 10 rupee setiap seorang tapi bila kamu sampai pada Venkatesa Ganapadigal, kamu pikir beliau tak membaca japam dengan betul jadi kamu pikir tiada guna pun berinya penuh maka kamu berinya hanya tujuh rupee sahaja bukan? Kamu tak mahu beritahu yang ini? Kamu pikir kamu kena balas dendam kepadanya kerana dia tak baca japam dengan betul. Tapi adakah beliau ambil kisah hal ini? Beliau cuma terima sahaja apa kamu beri dan ikatnya di bucu vastram nya. Jadi beritau aku, betul atau salah apa aku sebutkan ini?!"

Orang ramai terpegun. Mereka diam sahaja berasa hairan bagaimana Swamigal tahu tentang kejadian di kuil di Thiruvidaimarudur kelmarin. Narayanaswami sujud lagi depan orang alim berkata: "Tuan saya sudah berdosa. Saya jahil sebab itu saya berkelakuan buruk begitu. Saya takkan berkelakuan buruk begitu lagi tuan. Ampunkan aku tuan!"

Sebelum beliau selesai, Swamigal menyambung: "Tunggu kejap. Sebenarnya ada yang lebih teruk lagi daripada ini kan. Untuk Brahmana yang menjalankan japam ada disediakan sembahan makanan di rumah Ramachandra Iyyer di jalan Mahadhana kan?!" Narayanaswami menjawab: "Ya, tuan".

"Kamu ada sediakan sembahan makan mewah selepas itu sebab terlalu gembira. Kamu aturkan supaya dimasakkan pongal manis yang enak, banyak taburan biji gajus dan kismis ditambah ke dalamnya. Kamu jamu sendiri kepada para Brahmana dengan titisan minyak sapi setiap jamuan, benar?!" Tanya lanjut Swamigal. Narayanaswami tambah terkejut. Mulutnya teragak-agak menjawab: "Ya, tuan! Saya sendiri yang menghidangkan sembahan jamuan kepada para Brahmana itu". Swamigal bertanya lagi: "Jadi adakah kamu ikhlas dengan apa yang kamu lakukan dengan dharmma menyediakan makanan?!"

Narayanaswami terdiam. Mulutnya terkatup rapat. Swamigal kemudian berkata selepas menunggu jawapan: "Baiklah kamu tak perlu beritahu aku. Aku sendiri beritahu kamu!!! Apabila kamu sediakan pongal (nasi manis) yang enak itu, ramai Brahmana minta tambah nasik. Kamu pun tolong tambahkan nasik ke daun pisang mereka. Tetapi apabila Ganapadigal minta tambah kamu buat tak tahu sahaja walaupun kamu dengar beliau minta tambah. Berapa kali beliau minta tolong kamu tambahkan sampai merendahkan dirinya! Kamu tak tolong pun kan?! Kamu berbuat dosa berat sebelah semasa kamu memberi jamu sajian kepada Brahmana. Jadi ini satu dharmma kah? Kamu menghina seorang Sadhu yang terhormat!" Swamigal terus diam selepas itu kerana beliau sedih dan sebak.

Narayanaswami tertunduk sambil berdiri. Orang ramai terus terdiam lagi. Kemudian Swamigal menutup mata beliau dan bangun sambil melipatkan kaki nya di belakang. Rupanya ketika itu laksana dewa Parameswara (dewa Siva) sendiri. Beliau berada dalam keadaan itu tiada bergerak lebih kurang 15 minit lamanya. Kemudian beliau membuka mata beliau dan menyambung percakapan sambil melihat kepada Narayanaswami Iyyer: "Mirasudaryal! Kamu harus tahu satu perkara ini. Ganapadigal sekarang ini sudah berusia 81 tahun. Beliau sudah menjalankan Rudrajapam di kshetra (lapangan) yang tidak terkira sejak berusia 16 tahun. Shri Rudram selalu menahan urat sarafnya dan pernafasan. Beliau seorang yang mahan (mulia). Kelakuan kamu terhadapnya merupakan dosa besar. Ia satu kelakuan dosa besar!" Swamigal terdiam selepas itu dan menutup matanya.  

Kemudian beliau menyambung: "Kelakuan kamu berat sebelah dalam memberi sajian jamuan itu menyebabkan Ganapadigal tersinggung dan hiba hati. Kamu tahu apa beliau buat selepas itu? Biar aku beritahu kamu, kamu dengar ni! Beliau tidak pulang ke Thepperumaanallur kelmarin petang. Sebaliknya beliau telah pergi ke Kuil Mahaalingaswami dan berdiri di hadapan-Nya. Beliau menjalankan pradakshina (mengelilingi murti) di luar mandapam tiga kali. Kemudian beliau terus ke Mahalingaswami dan berdiri di situ. Kamu tahu apa beliau menyembah dalam keadaan anjali (sembah)?" Mahaswamigal terdiam kerana sebak lagi. 

"Air mata Ganapadigal mengalir deras, beliau berkata kepada Tuhan... Appa Jiyoti Mahalingam! Aku merupakan salah seorang pengikut Mu yang meyakini Mu. Sejak awal umurku, aku sudah membaca Mahaanyasa Rudrajapam tidak terkiranya di Sannidhi-Mu. Kamu mendengarnya. Aku sudah berusia 81 tahun. Walaupun aku sudah tak terdaya dalam bicara namun kekuatan pikiranku masih belum luntur. Pastinya Kau tahu apa yang telah terjadi semasa sajian jamuan tadi. Aku meminta tambah sedikit pongal kerana ia terasa enak. Banyak kali aku meminta kepada tuan tanah itu tapi diketepikan dan dia hanya buat tak dengar sahaja dan menjauhi aku walaupun dia dengar. Betapa malu nya aku namun aku ketepikan juga perasaan malu aku. Kau juga tahu aku memang suka pongal manis. Walaupun aku meminta pongal kerana keinginan tubuh ku, tetapi aku telah dikecewakan dan dimalukan lah sebagai balasan kerana tuan tanah tidak memberi aku lagi selepas sesenduk. selepas aku selesai dengan hidangan, aku membasuh tangan ku dan duduk di atas thinnai dan ia terjadi kepada ku sama ada aku mempunyai jihva sabalam pada umur sebegini. Oleh sebab itu aku berdiri di hadapan-Mu kini, wahai Appa Mahalingam! Dengan Mu sebagai perantara aku mengangkat sumpah. Setiap orang itu akan berpantang makanan kesukaan mereka apabila mereka ke Kashi. Kamu berada di Kashi dan juga di sini. Jadi aku bersumpah bahawa aku tidak akan menyentuh lagi pongal manis atau makanan manis lain dari saat ini sehingga jiwa ku pergi dari tubuh ini. Ini lah janji ku wahai Mahalingam". Dengan vairaagya pramaanam beliau berkata: "Appa Jiyoti Mahalingam! Aku hendak pergi ini dan kemudian beliau membuat shaastaanga namoskaram 12 kali banyak nya. Air mata masih belum kering dari matanya ketika beliau meninggalkan kuil. Sekarang tolong beritahu aku, apakah yang kamu lakukan itu dharmma???! Adakah Mahalingeswami menerimanya????!"            

Swamigal berhenti. Waktu itu sudah jam tiga petang. Beliau berkata: "Aku tak mahu sebarang bhiksha (pemberian) hari ini!" Tiada sesiapa pun bergerak dari tempat mereka berdiri. Mereka tak pergi makan pun. Semua diam sahaja dan air mata mereka pun mengalir. Narayanaswami tuan tanah itu pun berdiri sahaja diam. Lidahnya kelu tak mampu berkata-kata. Ramai juga yang hairan bagaimana Swamigal boleh menceritakan segala yang berlaku kelmarin dan perkara yang berlaku itu di tempat lain dan Swamigal pun tak pernah jumpa orang-orang itu pun sebelum kejadian ini.

Narayanaswami kemudian memegang kaki Swamigal dan mula menangis teresak-esak. Lidahnya terketar-ketar berkata: "Wahai orang alim! Aku sudah melakukan dosa besar! Aku melakukannya dengan sia-sia. Tolong lah ampuni aku. Aku tak akan berkelakuan begini lagi seluruh hidup aku. Tolong lah kata "aku ampun kan kamu!" Kata Narayanaswami sambil menampar-nampar pipinya dengan kuat.

Acharya membisu sahaja. Narayanaswami tetap mendesak: "Aku memohon tolong lah, tuan! Tolong terima prasadham Rudrabishekam dari Mahalingeswami ini. Tolong ampunkan aku!" Beliau menunjukkan jarinya kepada prasadham yang dibawanya. Swamigal berkata: "Biar saja di situ. Mahalingeswami sendiri akan beri prasadhanugraham kepada aku!" Sebelum kata-katanya habis, di luar sudah kedengaran suara: "Ke tepi... ke tepi!" Semua orang yang berkumpul itu bergerak memberi jalan.

Ketika itu kelihatan seorang lelaki berusia lebih kurang 65 tahun tiba dekat dengan Swamigal memakai dhoti berlipat lima dengan kain sutera hijau menyelubungi tubuh nya. Dia memakai rantai Rudraksha besar di lehernya. Dia membawa dengan cermat talam berisi prasadham ditutup dengan kain sutera. Kemudian dia menghantar talam itu perlahan-lahan di hadapan Swamigal. Dia berkata: "Nama aku Mahaalingam. Aku adalah archaka dari kuil mahalingeswami di Thiruvidaimarudur. Semalam telah dijalankan satu upacara Rudrabhisekam di situ oleh seorang swami. Upacara itu dijalankan oleh seorang tuan tanah. Saudara perempuan aku dikahwinkan ditempat ini. Jadi aku datang untuk menghantar prasadham kepada Swamigal dan akan pergi melawatnya. Swamigal tolong lah bantu aku buat anugraham". Swamigal menghalang lelaki itu semasa dia hendak bersujud. Dia berkata: Kamu sudah diberikan Shivadiksha, jadi janganlah kamu namoskaram kepada aku. Beliau menerima prasadham itu dan meminta Shivacharya memberikan penghormatan Matham kepada lelaki itu. Pada ketika itu, Sivachariya nampak Narayanaswami sedang berdiri di tepi. Dia berkata: "Tuan, ini lah lelaki yang menjalankan Rudrabhisekam di Mahalingeswami kelmarin. Dia sendiri datang ke sini!" Lepas itu Swamigal cuma berlalu dari situ sahaja tanpa mempedulikan siapa-siapa lagi dan Sivachariya pun mengikutnya sahaja.  

Narayanaswami Iyyer bersujud lagi dan menampar pipinya. Beliau merayu. Dia meminta penawar kepada dosa yang telah dilakukannya. Swamigal berpusing dan memberitahu: "Aku tidak boleh beritahu kamu apa penawar dosa itu. Hanya Thepperumaanallur Venkatesa Ganapadigal yang boleh beritahu kamu!" Narayanaswami bertanya sambil menangis: "Adakah beliau akan beritahu aku penawarnya itu??" Swamigal menjawab sambil meninggi suara sedikit: "Jika kamu ada praaptam (kesempatan) sahaja maka dia akan beritahu kami!" Lalu dia segera masuk ke dalam dan tidak keluar lagi.

Tuan tanah Narayanaswami tercangak-cangak di situ beberapa jam. Kemudian dia berkeputusan untuk meninggalkan tempat itu dan naik bas ke Chingleput. Kemudian dia naik kereta api dan sampai di Thiruvidaimarudur keesokan pagi nya. Dia mandi di sungai Kaveri dan dengan hati teguh dia mula berjalan ke Thepperumaanallur. Kemudian dia berjalan dengan memasak niat untuk bertemu dengan Venkatesa Ganapadigal dan shaastaangam sujud di kaki Ganapatigal meminta ampun meminta penawar dan mendapatkan paapa vimochanam.      

Narayanaswami masuk ke Thepperumaanallur Agrahaaram. Beliau bertanya orang pertama yang lalu di depannya alamat Ganapadigal. Lelaki itu menunjukkan sebuah rumah di tepi jalan. Depan rumah itu orang ramai berkumpul. Dia bertanya: "Kamu datang nak memberi belasungkawa kah??? Itu rumah Ganapadigal lah. Awal pagi tadi dia sudah meninggal dunia. Dia meninggal aman-aman sahaja tiada sebarang kesakitan. Pergi lah lihat".

Narayanaswami sekali lagi terpegun. Fia berasa macam kepalanya dihentam dengan sesuatu. Kata-kata tegas dari Swamigal di Matham kelmarin bergema-gema dalam telinganya: "Jika kamu mempunyai praptam (kesempatan), pastinya dia akan beritahu kamu!" Sekarang baru Narayanaswami paham yang Swamigal tahu bahawa dia tidak akan sempat dan apa yang dimaksudkan dengan prataam itu rupanya adalah dia akan bertemu dengan kejadian ini. Narayanaswami mendekati rumah Ganapadigal, memberi belasungkawa dan bersujud di sisi tubuh kaku Ganapadigal meminta ampun dalam jiwanya. Kemudian dia berlalu pergi dari situ.

Stotra Sri Meenakshi Pancharatnam

Stotram ini dikarang oleh para Brahmin Tamil dan ia dalam bahasa Sanskrit. Antara yang terlibat dalam mengarangnya adalah seperti Brahmin Nilakanta Dikshitar. Ramai orang beranggapan bahasa Sanskrit disebarkan di Asia Tenggara oleh orang Aryan. Teori mengarut ini adalah tidak masuk akal sama sekali. Ajaran Brahmana, Buddha dan Hindu Dharmma disebarkan di Asia Tenggara oleh pendita-pendita dari India Selatan sama ada dari wilayah Kerala, Sri Lanka, Tamil Nadu, dan juga dari wilayah Benggal di Timur Laut benua India. Pendita Brahmana dari Kashmir pun pernah lari ke India Selatan jika mereka tidak membunuh diri dengan minum racun semasa penaklukan orang Afghanistan. Mereka ini kemudian mengasaskan agraharam Brahmin di India Selatan.

Pengenalan 

Sri Minakshi merupakan awatara kepada dewi Parwati. Dewi Parwati adalah peneman dewa Siva. Di India Selatan Parwati dipuja sebagai Sri Minakshi. Di Tamil Nadu di Mathurai, ada kuil untuk dewi Minakshi Amman. Selain itu dewi Minakshi dianggap juga sebagai jelmaan dewi Mathangi, iaitu salah satu daripada Dasa Maha Widhiya.  

Stotram Sri Meenakshi Pancharatnam

Udyath bhanu sahasra koti sadrusham, Keyura haarojjwaalaam

Aku tetap tunduk sembah kepada dewi Minakshi, lautan kasih sayang, berseri-seri bak mentari terbit
Bimboshtim smitha danthapankthi ruchiram, peetambaralankrutham

Adiwarna dengan gelang dan rantai dan merah bibirnya bak buah bimba dengan barisan gigi tersusun terukir senyuman dihiasi pakaian sutera

 Vishnu brahma surendra sevitha patham, Thathwa swaroopam shivam

 Kakinya dipuja oleh dewa Vishnu, Brahma dan Indra

 Meenakshmi pranathosmi santhathamaham, karunya vara nithim. 1

Minakshi rupa kepada hakikat dan kemakmuran 1

Mukthahara lasath kireeda ruchiram, poornendu vakthra prabham

Berseri dengan sinaran mahkota dengan ikatan mutiara seperti bunga malai, berseri mukanya umpama bulan purnima
Sinchannupura kinkini manidaram, padmaprabha basuram

memakai gelang kaki gemerincing loceng bersepuh permata sinarnya dengan keindahan teratai 

 Sarvabeeshta bala pradham giri sutham, vani rama sevitham

Pemberi karunia atas segala benda dan keinginan, dan dipuja oleh dewi Vani (kata-kata) dan dewi Ramaa (kekayaan)

 Meenakshmi pranathosmi santhathamaham, karunya vara nithim. 2

 Minakshi rupa kepada hakikat dan kemakmuran 2

Sri vidhyam shiva vama bhaga nilayam, hreenkara mantrojwalam

Jelmaan Sri Widyam sentiasa di kiri bahu dewa Siva, bersinar bila disebut aksara Hrim
Sri chakrangitha bindu Madhya vasathim, Srimath sabha nayakeem

Berdiam dalam sri chakra di tengah-tengah cakra suci, memberi rahmat kepada istana Srimad dewa

 Srimath shanmuga vignaraja jananim, sriman jagan mohinim

Ibunda kepada dewa enam muka wignaraja yang mempesona jagat
Meenakshmi pranathosmi santhathamaham, karunya vara nithim. 3

Minankshi rupa kepada hakikat dan kemakmuran 3 

Srimath Sundara nayakim, bhaya haram, jnana pradham Nirmalam

Teman kepada dewa Sundara, menjauhkan ketakutan dari penganutnya, pengarunia widiya, suci dan biru 
Syamabham kamalasanarchita padam, narayanasyaanujam,

padukanya dipuja dewa Brahma didudukkan di atas teratai, adinda kepada dewa Narayan
Veena venu mrudanga vadhya rasikam, nana vidham ambikam

Menikmati bunyian dari winai, serunai, gendang ibunda kepada ciri-ciri bibeddha 

 Meenakshmi pranathosmi santhathamaham, karunya vara nithim. 4

Minakshi rupa kepada hakikat dan kemakmuran 4

  

Nana yogi muneendra hrudsu vasatheem, nanartha sidhi pradham

Tinggal di dalam hati para yogi dan para muni, pengarunia benda-benda diingini
Nana pushpavirajithangri yugalam, narayanen architham

Padukanya bersinar seri berbagai-bagai bungaan, dirinya dipuja dewa Narayan

 Nada brahma mayim parath para tharam, nanartha thathwathmikam

Jelmaan bagi bunyian dan tertinggi dan tinggi dan kuasa dalam segala benda

Meenakshmi pranathosmi santhathamaham, karunya vara nithim. 5

Minakshi rupa kepada hakikat dan kemakmuran 5 

Ceriteranya

Sebaik sahaja dewa Indra membunuh asura walaupun asura tidak mencederai orang lain, dewa Indra terus sahaja dikutuk. Dewa Indra berjalan tak tentu arah sehingga siapa pun tidak tahu arah ke mana yang patut dituju dewa Indra bagi menebus dosanya membunuh asura yang tidak berdosa.  

Selepas lama merayau-rayau, dewa Indra dibebaskan dari penderitaan melalui kuasa sebiji Sivalingam di dalam hutan lalu dewa Indra membina kuil kecil di tapak tersebut. Pada ketika itu juga, India Selatan diperintah oleh raja wangsa Pandiyan. Raja tersebut dikenali sebagai Malaya-dhwaja Pandiyan. Baginda merupakan anakanda kepada Kulashekara Pandiyan. Baginda memerintah kerajaan kecil dikenali sebagai Manawur, berdekatan dengan Sivalinga yang dibina kuil bagi melitupinya. Baginda kemudian mendapat tahu bahawa ada Sivalingam dalam kuil itu dan baginda menambah besarkan lagi kawasan itu menjadi satu kawasan kuil. Hutan tersebut dikenali sebagai Kadambawanam. 

Baginda juga membangunkan kawasan itu menjadi satu negeri mahkota dipanggil sebagai Mathurai. Raja ini tiada mempunyai anak dan baginda inginkan pewaris bagi takhta kerajaan. Dewa Siva memberi karunia kepadanya kerana pujaan yang dijalankannya melalui Ayonija iaitu anak yang tidak dilahirkan melalui rahim. Anak ini dikaruniakan semasa ia berusia tiga tahun. Anak ini sebenarnya jelmaan dewi Parwati iaitu peneman dewa Siva. Baginda dilahirkan bermata seperti mata ikan makanya baginda dinamakan Minakshi. Selain itu ikan juga memberi makan anak-anak ikan dengan mata maka dewi ini pun begitulah melihat kepada penganutnya untuk memberi karunia. Dengan hanya pandangannya sahaja, kesengsaraan terhapus.   

Semasa upacara perkahwinan, dewa-dewa menolak untuk menyantap makanan kecuali jika dewa Siva menjalankan tarian jagat untuk dilihat oleh semua orang di tempat itu. Ketika ini, baginda menjalankan Shitambaram yang dijalankan di hadapan isterinya dewi Minakshi. Peristiwa ini menjadi erti kepada penggabungan semua kuasa kehidupan menjadi satu sahaja. Pada akhirnya dewi Minakshi digabungkan dengan Sivalingam dan menjadi perlambangan kepada kehidupan dan kecantikan.

Satu lagi ceritera pula menyebut tentang kenapa menara utara atau mottai gopuram tidak mempunyai banyak ukiran. Bhutagana-bhutagana sebenarnya patut membereskan pembinaan menara koil tersebut pada waktu malam. Tapi ceritera menyebut bahawa bhutagana-bhutagana menyiapkan semua tiga menara itu tetapi semasa sampai ke bangunan yang tengah iaitu menara utara, matahari terbit lah dan menghentikan penyempurnaan menara utara.